اینجا گرفته‌ست مردی بر روی دست آسمان را           مردی که در قبضهٔ خود دارد تمام جهان را

آورده با ذوق سرشار در پیش چشمان مردم           تصویر زیبایی از این منظومهٔ بی‌کران را

در هالهٔ روشن وحی با قلبی آکنده از مهر           آیینه بر دوش دارد این‌بار باری گران را

در جشن «من کنت مولاه...» آیینهٔ نور کرده‌ست           لبریز از روشنی‌ها چشمان پیر و جوان را

با شور و حالی فراگیر در امتداد رسالت           جبریل در حلّۀ نور آورده این ارمغان را

باید علی بود و فهمید باید علی بود و حس کرد           در آسـمـان حـقـیـقـت تکـبیر افلاکیان را

همراه بارانی از گل ای دشت شور و بشارت           در برکه جاری کن امروز تصویر رنگین‌کمان را

گویا نوای بلال است،آری! که با عطر مولا           بر آسمان می‌فشاند گل نغمه‌های اذان را